Advies van Mario Vargas Llosa

Schrijven met Ouariachi #102

Ik heb het al jaren liggen, het boekje Letters to a Young Novelist (1997) van de afgelopen week overleden Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa.

Ik ben er een paar keer in begonnen, er was iets wat me tegenstond in de toon: te formeel misschien, of een beetje pedant, of dat rare soort pedanterie dat zich presenteert als anti-elitaire bescheidenheid en daarmee éxtra pedant en elitair is…

Of misschien kwam mijn weerzin door de wat horkerige vorm: oudere schrijver in eenzijdige correspondentie met een fictieve jonge aspirant-romancier.

Maar goed, de man is nu dus dood en ik dacht: laat ik me toch eens voorbij die eerste pagina’s worstelen, misschien wordt het later beter.

En inderdaad, Letters to a Young Novelist heeft wel degelijk wat te bieden. Een pakket gereedschappen en technieken, om precies te zijn, althans: dat is wat Vargs Llosa zelf voor ogen had.

Lees je mee? Zou ik leuk vinden.

Je hebt al een abonnementje op Schrijven met Ouariachi voor 5 euro per maand.

Of kies voor een voordelige 50 euro per jaar.

In beide gevallen ontvang je Schrijven met Ouariachi wekelijks in je inbox.

En je leest dan niet alleen elke week de nieuwste editie van deze nieuwsbrief, maar je krijgt ook toegang tot het 102 afleveringen tellende archief én de 70 afleveringen die samen de cursus ‘Een verhaal in 10 weken’ vormen.

Gekkenhuis!

---

Mario Vargas Llosa

Rebellie

In de eerste brief van Letters to a Young Novelist, ‘The Parable of the Tapeworm’ (De parabel van de lintworm) schrijft Vargas Llosa over literaire roeping.

Hij is daar nuchter over. Het is geen aangeboren eigenschap, volgens hem, maar het is evenmin een geheel vrije keuze zoals de existentialisten die voor zich zien.

Hij ziet de aandrang om werelden te verzinnen als een vorm van rebellie — en dat spreekt mij wel aan.

Niet zozeer politieke of anti-religieuze rebellie, maar het soort rebellie dat weigert de werkelijkheid zoals we die kennen te aanvaarden. Rebellie die in plaats van die gekende werkelijkheid een alternatieve werkelijkheid verzint en aanbiedt.

Goed, en dan is er dus die roeping.

Die roeping kan je leven overnemen zoals een lintworm je lichaam overneemt: alles waarmee je je voedt gaat naar die parasiet.

Dat is mij dan weer iets te drama-queenerig, moet ik bekennen.

Gefaalde fictie

‘Waar komen verhaalideeën vandaan?’ Dat is de vraag waarover Vargas Llosa zich in zijn tweede brief buigt en dat leidt tot interessante overwegingen over de verhouding tussen autobiografisch materiaal, de pure verbeelding, en het immense gebied daartussenin.