Een Boekenweekgeschenk dat onbedoeld LHBTQI+-mensen beledigt. En lezers in het algemeen.

Schrijven met Ouariachi #98

Hallo daar,

Wie mij een beetje volgt weet dat ik bepaald geen voorstander was van het idee van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB) om dit jaar via een wedstrijd te bepalen wie het Boekenweekgeschenk mocht schrijven.

Waarom? Met zo’n wedstrijdelement zouden tientallen, misschien wel honderden professionele auteurs maandenlang aan een novelle werken zonder vergoeding, in de hoop dat hún manuscript zou worden uitverkozen.

Dat zegt iets over hoe je als organisatie, als CPNB, tegen het werk van schrijvers aankijkt. Laat ze het maar ‘voor gratis’ doen, die paupers. We hangen een wortel aan een hengel, wedden dat ze happen?

En ja hoor, ze hapten. Massaal.

Maar liefst 149 inzendingen kwamen er binnen. Uiteraard heb ik mij van deelname onthouden, maar ik ken een aantal zeer goede schrijvers die zich er wel aan gewaagd hebben. (En dat begrijp ik heel goed, want er viel heel wat te winnen.)

Uit discretie verzwijg ik hun namen, maar in een artikel in Trouw, onlangs, gaven sommige van de auteurs die een manuscript hadden ingezonden, zich bloot.

Gaea Schoeters bijvoorbeeld, van de fenomenale roman Trofee. Als háár novelle niet de winnaar was geworden, moest het boekje van Gerwin van der Werf — de schrijver die wél zo gelukkig was — wel briljant zijn!

Toch?

Nou, ik zal het voor de mensen met weinig tijd kort samenvatten: dat is niet zo.

En dan nu iets gedetailleerder.

Het Boekenweekgeschenk van 2025 heet De krater.

Het verhaal, en daar geef ik helemaal niks mee weg, gaat als volgt: drie tieners — twee broers en een zus — maken een trip naar een Duits dorp waar 15 miljoen jaar geleden een meteorietinslag heeft plaatsgevonden. Dit om de jongste — ik zweer het: hij heet Benjamin — op te vrolijken, want die heeft last van depressies én hij houdt van kosmologie.

Eh… ja, dat is het. Ze maken die reis, in de auto van de oudste, de 19-jarige Johnny. En dat is het. Ze arriveren bij die krater. En Benjamin wordt er vrolijk van.

Missie geslaagd.

Jongens, ik zweer het.

Dit is het.

Drie mensen nemen zich iets voor om te doen, en dat doen ze vervolgens.

Ja, oké, onderweg ondervinden ze wat hindernissen. Maar echt, dit is het.

Laten we maar eens inzoomen, dan begrijpen we er misschien iets meer van.